Ένα από τα παλαιότερα Καφεκοπτεία της Αθήνας συμπληρώνει έναν αιώνα ζωής στην περιοχή του Κολωνακίου. Το ίδρυσε το 1914 ο Γεώργιος Μισεγιάννης, ένας νέος έμπορος που είχε μόλις έρθει από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας. Η αρχική διεύθυνση του καταστήματος ήταν στην οδό Σκουφά 3. Το 1918 ο Γεώργιος Μισεγιάννης επιστρέφει στην Πέργαμο αφήνοντας προσωρινά την επιχείρηση στα χέρια του τότε συνεταίρου του Παναγιώτη Μάστορη, επιστρέφει όμως με την  Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 και την αναλαμβάνει ολοκληρωτικά μετά και τον θάνατο του συνεταίρου του. Το 1929 το Καφεκοπτείο μετακομίζει στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ 4, όπου και θα παραμείνει για κοντά μισό αιώνα.

Βρισκόμενη στην καρδιά της κοινωνικής και πνευματικής αριστοκρατίας των Αθηνών, σε μια περιοχή με απαιτητικούς και «ψαγμένους» καταναλωτές, η επιχείρηση βρέθηκε γρήγορα στην πρωτοπορία του κλάδου της. Την δεκαετία του ΄30 ο Γ. Μισεγιάννης μαθαίνει τους Αθηναίους να πίνουν γαλλικό και αμερικάνικο καφέ τροφοδοτώντας παράλληλα και τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Αθήνας. Στην περίοδο της κατοχής, οπότε ο καφές είναι δυσεύρετος, πειραματίζεται με διάφορους καρπούς και ανακαλύπτει πως το λούπινο, αφού ξεπικριστεί, μπορεί να αποτελέσει ένα καλό υποκατάστατο. Προχωράει λοιπόν στην παραγωγή του μέχρι το τέλος της κατοχής.

Στα μέσα της δεκαετίας του ΄50, ο γιος του Γ. Μισεγιάννη  Μιχάλης, , έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του στην Ανωτάτη Εμπορική μπαίνει και επίσημα στην επιχείρηση  όπου ήδη έχει περάσει σημαντικό κομμάτι των μαθητικών και φοιτητικών του χρόνων βοηθώντας τον πατέρα του. Η ομαλή διαδοχή ολοκληρώνεται το 1967 με τον θάνατο του Γεωργίου Μισεγιάννη. Στις  δεκαετίες του ΄60, του 70 και του 80 το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη είναι από τα πρώτα που παρασκευάζουν καφέ ειδικά για εσπρέσσο, τροφοδοτώντας τις καφετέριες και τα μπάρ της περιοχής και όχι μόνο.

Το 1972 η επιχείρηση αναγκάζεται να αλλάξει πάλι χώρο λόγω κατεδάφισης του κτηρίου όπου στεγαζόταν. Μεταφέρεται λοιπόν σε ιδιόκτητο κατάστημα στην οδό Λεβέντη 7 –ένα δρόμο πιο πάνω- όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Η εικοσαετία 1970-1990 είναι δύσκολη για τον κλάδο. Τα περιθώρια κέρδους είναι – λόγω διατίμησης- από ελάχιστα έως μηδενικά και οι προσφερόμενες από τους εισαγωγείς ποικιλίες καφέ φτωχές. Παρόλα αυτά ο Μιχάλης Μισεγιάννης δεν καταφεύγει στην εύκολη λύση της ισοπέδωσης της ποιότητας – κάτι που οδήγησε πολλούς καταναλωτές στους εισαγόμενους και στιγμιαίους καφέδες. Ψάχνει και χρησιμοποιεί ότι καλύτερο υπάρχει στην αγορά, ενώ πρωτοστατεί και στην δημιουργία της Πανελλήνιας Ένωσης Συνεταιρισμών των Καφεκοπτών που δημιουργεί νέα δεδομένα στον χώρο, εμπλουτίζοντάς τον με ποικιλίες που δεν μπορούσε να διανοηθεί πριν ο Έλληνας Καταναλωτής. Η αναζήτηση καινοτομιών τον οδηγεί τέλος στο να εισάγει , πρώτος αυτός στην Ελλάδα, την νέα μόδα των αρωματισμένων καφέδων από την Νέα Υόρκη το 1990.

Την δεκαετία του 1990 με την απελευθέρωση της αγοράς πολλές νέες επιχειρήσεις – ελληνικές και ξένες ή πολυεθνικές – δραστηριοποιούνται  στον χώρο. Η επικράτηση του Εσπρέσσο αρχικά στους χώρους εστίασης (καφετέριες, εστιατόρια, μπαρ, κυλικεία)  προσφέρει ουσιαστικό συγκριτικό πλεονέκτημα στις εισαγωγικές εταιρίες Ιταλικού καφέ σε σχέση με τα παραδοσιακά Καφεκοπτεία
Την ίδια δεκαετία δημιουργούνται και οι πρώτες αλυσίδες καφεκοπτείων, με ένα κεντρικό εργοστάσιο και πολλά, ομοιόμορφα σημεία πώλησης, είτε ιδιόκτητα, είτε με τη μέθοδο του franchise και βασικά τους πλεονεκτήματα απέναντι στα παραδοσιακά Καφεκοπτεία, τις οικονομίες κλίμακας που πετυχαίνουν και την ομαδική διαφήμιση που δημιουργεί στο κοινό μια αίσθηση υψηλής ποιότητας και δικαιολογεί τις κατά τα άλλα αδικαιολόγητα υψηλές τιμές τους .
Παράλληλα, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80 τα σημεία πώλησης του Ελληνικού κυρίως καφέ πολλαπλασιάζονται με ταχείς ρυθμούς. Σε κάθε φούρνο, μίνι μάρκετ, οπωροπωλείο κλπ εμφανίζονται μύλοι του Ελληνικού καφέ, ενώ στα σουπερμάρκετ δημιουργούνται τα shops in shop..
Το Καφεκοπτείο μας δεν ήταν ποτέ αντίθετο στους νεωτερισμούς, στους νέους τρόπους προσέγγισης του προϊόντος “καφές”. Όχι όμως με υποβάθμιση της ποιότητας και της σχέσης με την πελατεία μας. Έτσι σιγά-σιγά η λεγόμενες “χονδρικές” πωλήσεις -καφετέριες, κυλικεία κλπ- υποχωρούν και μένουν λίγοι πελάτες με τους οποίους υπάρχει προσωπική επαφή και εμπιστοσύνη, ενώ δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην “λιανική” -νοικοκυριά, γραφεία κλπ.

Την δεκαετία του 2000 τέλος έχουμε την επέλαση του εσπρέσσο στα νοικοκυριά. Όλοι τον πίνουν έξω, γιατί να μην τον φτιάχνουν και στο σπίτι; Αυτό το εκμεταλλεύονται πάλι οι πολυεθνικές -σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα- και εισάγουν τις μηχανές που χρησιμοποιούν ατομικές μερίδες, στην αρχή συμβατές μεταξύ τους, τελικά όμως κάθε εταιρία μαντρώνει την πελατεία της με τις δικές της κάψουλες.. Τι μπορούν να κάνουν τα Καφεκοπτεία σε αυτήν την περίπτωση; Μόνο να συμμαχήσουν με τον “εχθρό” , αν και πολλές φορές αυτός πρώτα τους χρησιμοποιεί ως σημείο πώλησης και μετά, με την πελατεία δεδομένη,  ανοίγει αποκλειστική μπουτίκ σε απόσταση 20 μέτρων από αυτούς. Είναι κάτι που το Καφεκοπτείο μας έχει βιώσει με σκληρό τρόπο από “συνεργάτες” που ενώ εμείς τους κοιτάζαμε στα μάτια για το καλό της πελατείας μας, αυτοί σχεδίαζαν την γιγάντωση τους σε βάρος μας.

Παρ όλα αυτά, μέσα σε αυτήν την κοσμογονία , το Καφεκοπτείο Μισεγιάννη παραμένει σταθερό στην μορφή του και στην σχέση του με την πελατεία του. Παραμένει μια καθαρά οικογενειακή επιχείρηση που έχει περάσει πια στην τρίτη γενιά, με τον Γιώργο Μισεγιάννη, γιό του Μιχάλη και εγγονό του συνονόματού του ιδρυτή να την έχει αναλάβει από το 1997, μετά την ολοκλήρωση και των δικών του σπουδών. Παραμένει ένα κατάστημα με τρείς εργαζόμενους που γνωρίζουν προσωπικά όλους τους πελάτες, χωρίς υποκαταστήματα, εργοστάσια και πρατήρια  Παραμένει τέλος ένα  Καφεκοπτείο με την παραδοσιακή έννοια του όρου, ένα κατάστημα δηλαδή όπου ο καφές χαρμανιάζεται, καβουρδίζεται, κόβεται και πωλείται στον ίδιο χώρο, από τους ίδιους ανθρώπους.  Η επιλογή που έχει γίνει είναι να δίνουμε στον πελάτη όλες τις δυνατότητες. Δεν αποκλείουμε τίποτα και δεν προμοτάρουμε τίποτα. Απλά προτείνουμε και διαθέτουμε ότι καλύτερο υπάρχει στην αγορά.